TATLONG TAON

THis is my first post... and since i cannot open my friendster in the office, this is where im going to do my blogging... Im not really used to this one, and im doing this in the hopes that i'd meet someone with the same interests that i have (and hopefully in the same level of thinking that i do)... Anyway id just like to introduce myself here... Try to make a good impression on y'all...
(November 2005)

Yan ay caption lamang ng una kong post tatlong taon na ang nakakaraan. Kung tutuusin, mababaw ang dahilan. Blinock sa opisina namin dati ang friendster kung saan ako noon madalas magpost. At dahil maaga ako pumasok noon, para lang mag-internet. Napagtripan ko ang magblog.

2005 - ho-hum year for me... Medyo boring ang 2005 for me so to make the next year different, gagawa ako ng to-do list for 2006... something like a New Year's Resolution pero hindi... di ko kasi alam ang ibig sabihin ng resolution... Hahahaha!!!
- gumawa ng at least 100 blog entries na may SENSE... (December 2005)

Naachieve ko yan. Isa lang yan sa mga goals na sinet ko noon. Halos lahat naman eh nagawa at nakuha ko. Yung ilan nga lang eh inabot ng 2 taon bago nangyari.

There have been a lot of blogs that I've seen that are so politically charged and nationally motivated that their entries alone make you want to do something to promote change... While mine is about comic books, perfumes and the occassional bitching about my having no love life... How pathetic is that?! They write about real important stuff... I write about myself... and nobody seems to be interested... at least I'm seeing that a lot of people are snooping around my humble little site... That gets me inspired to write a little... (July 2006)

Napansin ko na maraming mga baguhan din ang nagsusulat ng mga napapansin nila tungkol sa blogosphere. Ganun din ako noon. Pero si Kuya Jon na malapit nang maging Daddy John (congratulations!) eh nagbigay sa akin ng isang napakagandang advise. WE WRITE TO EXPRESS AND NOT TO IMPRESSS. Ipinamamahagi ko ito sa tuwing may mga tao na namomroblema tungkol sa mga blog nila.

Me: Im just being realistic, but ako pag nagmahal ako binibigay ko ang lahat... Now, kung hindi kayang suklian ng taong mahal ko yung mga iaalay ko, then she does not deserve my love...
End of texts...
Am I being a jerk?
But in my defense, pinaasa niya ako... (August 2006)

Isa lang sa napakaraming beses na nagsulat ako tungkol sa pag-ibig. O pagkakabasted sakin. Marami kaming pinagdaanan ng blog na ito. Siguro swerte sa blog na ito yung pagiging single ko, kasi nauupdate ko siya. Noong may syota ako eh walang naramdaman mula sa akin ang blog na ito. Minsan lang.

And what's fucked up is that everytime... and I mean EVERY. SINGLE. TIME. that I decide to give up on that person, she pulls on something that prevents me from doing so. She does something nice, she asks for the two of us to go out. She comes to me with her problems and then all those feelings all come crashing back. It sucks because I can't move on!!! I can't go forward. Everytime I meet a new prospect, a few hours later I will receive a text message from that person. I can't forget about her. (November 2006)

Ito ang unang post ko dun sa tao na tinutukoy ko sa huling emo post ko. Maraming beses naging ganito ang pakiramdam ko tungkol sa kanya. Pero nahirapan talaga akong maka move-on. Mabuti na sigurong hindi ko na siya nakikita ngayon. At least naghihilom na muli ang puso ko. Bwahahaha. Ang sagwa.

It's June already and as of writing, I only have about 19 days before I officially become a statistic... UNEMPLOYED!!! (June 2007)

Ito ay isa lang sa iilang post na sinulat ko patungkol sa karera ko. Madami akong narinig mula sa mga kaibigan ko na mali ang pagtalikod sa isang mataas na posisyon para makipagsapalaran muli. Pero kung tutuusin, gaya ng ibang mga desisyon ko sa buhay, sinusunod ko lang ang sinasabi ng puso ko. Di naman ako nagkamali. Di ako makakarating kung san man ako ngayon kung hindi ko ito ginawa.

November 2005, I came in early to work to take advantage of the paid overtime. I went up to the 14th floor pantry, and there she was, reading some pharmacy book. I came up to her, she said she’s just refreshing her memory. Because you know, that’ll help her sell credit card protection once she hits the floor. At that time, I don’t know, but I thought I’d get along very well with this girl. (July 2008)

Nagkukuwento rin ako ng tungkol sa aking mga kaibigan. Isa-isa silang ipinakikilala. Medyo nahinto lang, pero ipagpapatuloy ko ito bago matapos ang taon.

It was around 4pm Sunday when we finally stepped out of Wellington Airport from a 3 hour flight from Melbourne. It was drizzling outside, and I believe the temperature was 3 degrees. Yep, we felt like we just stepped in a giant freezer. But like I said, it felt good... We're in another country. I'm not used to seeing this many white people walking pass me. It's like I'm in the movies. Choice!!! (August 2008)

At syempre sinusulat ko rin ang mga bagay na hinding hindi ko makakalimutan buong buhay ko. Ang trip namin sa New Zealand.

Tatlong taon. Ganito na katanda itong blog na ito. Natural na marami kaming pinagdaanan. Naging saksi sa ilang mga masasayang karanasan. Nakita ako sa mga pinakamasasayang mga araw, at nakiramay sa mga ka-emohan ko. Nakita akong malasing. Naintindihan ang pagiging jologs ko. At nauunawaan kung minsan sabaw ang utak ko.

Maraming salamat sa lahat ng nakibasa, nagkumento, nakiramay at kahit sa mga napadaan lang at di na bumalik. Ang malaman na hindi ako nag-iisa sa mundo sa mga pinagdadaanan ko eh may naittutulong rin naman sa akin. Nakakagaan sa loob.

Tatlong taon. Ang tanda ko na sa blogging community!!! Happy anniversary... magpapa-cheeseburger ako!!! Punta kayo sa bahay ko...