KWENTONG COMMUTE

May nangyari kanina sa aking pagcocommute kaya medyo nabasag yung pagkakaroon ko ng writer’s block. Okay naman ako. Hindi ako napahamak. Hindi naman masama yung nasaksihan ko kanina. Pero karapatdapat lang siyang ikwento.

Tahimik yung fx na sinasakyan ko. Halos lahat ng pasahero maliban sa akin tulog. Sinusulyap sulyap ko kasi yung nasa harap ko. Cute kasi. Pero hindi siya yung kwento.

Yung ikukwento ko eh tungkol dun sa mamang nakasakay sa gitna.

Ang himbing himbing ng tulog ni kuya. Sa sobrang lalim, eh feeling ko lumampas siya dahil nung naalimpungatan siya bigla itong napasigaw.

“Baragadumbadumbum!!”

Nagulat kami lahat. Pero si manong fx driver hindi, “bababa?”

“Para!” sabi ulit nung mama.

Wala lang. Weird.

**********
Napareminisce tuloy ako sa lahat ng epic fails ko sa buhay commute.

Sigurado ako, nakasakay na kayo sa fx driver na lahat na lang ng taong madadaanan hinihintuan, kahit di pinapara.

One time last year, napasakay ako sa ganun. E hindi yata napansin ni manong drayber na yung hinintuan niya, special child na naging taong grasa. At sakto dun siya umupo sa likuran kung saan ako nakaupo tsaka yung cute na kasabay ko.

Nung una, sakin siya tumabi. Pero dahil madirihin ako, lumalayo talaga ako sa kanya sabay may pandidiring face. Dahil nakakatakot naman talaga si ate. Madaming galis, tapos gustong kunin yung ear phones ko. Kaya kahit malaki akong tao, nagsusumiksik ako dun sa gilid ko.

Nagsawa siya sa akin, dahil mas cute sa akin yung katapat ko kaya dun naman siya tumabi. Hindi naman siya lumalandi, pero kinakalabit niya si kuya. Sabay bukaka. Hindi ko alam kung ano ang gusto niyang ipahiwatig, pero pag bumubukaka siya ng legs, nakikita ko kuyukot niya.

Pag may pumapara sa fx namin at sakto sa likod uupo, pag bukas niya ng pinto at nakita si ateng special child, nagmamadali itong umalis at lumipat ng sasakyan. Hindi rin naman kami makalipat dahil puno yung sinakyan namin, at di kami makaalis dahil nakapagbayad na kami.

Yun ang pinakamahabang 30 minuto sa buong buhay ko.

**********
Sa bus hindi talaga maiiwasan na may makasabay kang weirdo. May lasing. May nagpepray-over. May namamalimos. May magnanakaw. At merong nananantsing.

Hindi ako gwapo. Hindi rin ako obvious na kakaiba. Pero one time talaga, pinursue ako ng isang bading sa bus. Nung una kinalabit niya ako, so okay naman. Friendly naman ako so pinansin ko. Tsaka kahit papano naman di naman mukhang holdaper si kuya. Mas mukha pa akong mandurukot sa kanya.

Kinakausap niya talaga ako with matching touch touch sa braso. Ang cute ko daw. Sarap yakapin. So ako naman medyo nagpauto. Tinanong niya kung bababa ako sa binababaan niya. Sabi ko hindi. Sa Baclaran ako, sa LRT siya. Niyaya niya akong magbreakfast, pero tumanggi ako. Hindi ako cheap na pumapatol sa nangangalabit sa bus. Hiningi niya number at pangalan ko. Nanghula ako ng mga number. Ibibigay ko sana number ng kinaasaran kong tao, kaya lang di ko memorize eh.

**********
Nakasabay ko siya ulit noong isang linggo. At kahit may balbas na ako at kamukha ko si Grissom ng CSI, namukhaan pa rin niya ako. Pagpasok ko ng bus at pagkita sa kanya ay mega ngiti siya sa akin. Hindi ko pinansin.

At talagang tinabihan niya ako. Pero dahil nasa tamang katinuan ako, wala lang. Alam ko tinititigan niya ako, kasi sa gilid ng mata ko nakikita ko yung ulo niya nakaanggulo sa akin. Kinalabit niya ako one time sa aking love handle. Tiningnan ko siya ng masama. Sabay growl parang aso.

Pero hindi parin lumipat ang beauty ni kuya. Persistent. Talagang tinititigan lang ako. Buti na lang may music ako. Kanta kanta lang hanggang bumaba siya sa may LRT.

Ang creepy ni kuya sa totoo lang. Parang loser. Pero ang lakas ng loob niya ha. Pano pa kaya kung naging basag-ulo ako. Baka nasaksak ko yun. O kaya nagkaroon ng bus bombing part 3.

**********
O siya, yan na muna ang kwento ko. Kayo, ano mga weird o unforgettable moments niyo sa pagcocommute?