DEAR DIARY

Mother's Day kanina, at ito ang araw na siguro pinakanapagod ako.

Una, marami kaming bisita sa bahay kanina. Madami kasi akong kamag-anak na galing probinsya at naisip na icelebrate ang araw ng mga nanay sa bahay namin. Of all the places para magcelebrate, sa bahay pa namin!!! Kunsabagay, nitong mga nakalipas na buwan eh sobrang nananahimik ang tahanan namin dahil ako lang at ang tatay ko ang nakatira dito. Dinadapuan na ata ng kung anu-anong lamanglupa ang bahay namin sa sobrang katahimikan. Kelangan nang bulabugin at palayasin baka maisipan pa nilang tuluyang gawing tambayan ang kuta ko.

Anyway, ang daming tao sa bahay kanina. Naputol tuloy ang panunuod ko ng True Blood. Napilitan akong patayin yung DVD dahil puros sex scene ang palabas na ito at ang daming batang bisita namin. Sabi ko ayos lang naman yan, mabuting bata pa, eh namumulat na sila sa kamunduhan. Automatic naman nilang pinipikit ang mata nila pag may naghahalikan. Nakakatawa, kasi sabay-sabay silang mag-ewwwww pag pinapalabas na yung mga maseselang eksena.

Syempre, dahil may party di pwedeng mawala ang drama. Ang nanay ko, ipinagkalat nang marami nang bisita na hindi ko daw siya binati noong araw na yon!! Sabi ko, pasensya naman at tsumetsempo ako sa tamang timing. Paano naman kasi, nung araw na iyon, pag nakakausap ko yung tao, eh laging inuutusan ako. Maglinis ka ng sala. Iclear ang lamesa ng kalat. Magwalis ka. Patayin mo ang tv. Ibaba ang mga electric fan. Ang mga upuan, kulang. Bumili ka ng ice cream. Wag ka muna kumain, maglinis ka ng banyo. Ay si Cinderella pala yun... Basta marami pa siyang utos kesa sa diyos.

Anyway, nakahanap naman ako ng tamang tiyempo. Binati ko yung nanay ko. Nung sinundo na ako ng kaibigan ko, dahil tatambay kami sa Tagaytay. "Happy Mother's Day Mommy. I love you. Alis muna ako. La lang." - matagal ko nang tanggap na hindi ako pwedeng manominate bilang isang ulirang anak awardee.

Sa Tagaytay, kasama ko nanaman ang aking kaibigang matagal ko nang nababanggit dito. Yung nireto ko sa isa ko pang kaibigan, pero di sila nagkatuluyan. Sinamahan ko lang naman siya na ianalyze kung bakit hindi sila nagkatuluyan ni babae. Opo, matapos ang halos isang buwan, eh hindi pa rin siya tuluyang nakakamove-on. At least tapos na kami sa denial at anger stage of grief. Sana matapos ang gabing ito, eh nasa acceptance stage na siya. Mukhang naliwanagan na naman kasi. Sana. Sabay-sabay tayong icross ang ating mga daliri!!!

Hindi naman puros yun ang naging usapan namin. Pareho kaming matatanda na. Actually, siya lang. Mukha lang akong mas matanda sa kanya. Pero natuwa ako sa pagkikitang ito. Hindi siya kasingbigat ng mga dati naming pagkikita. Hindi na naman kasi puros problema ang usapan ngayon. Teka lang, ako pala ang gumastos sa lakad naming iyon. Shit, naisahan ako!!!

Nasa opisina na ako ngayong gabi. Walang tulog at pagod na pagod. Hindi ko alam kung magagawa ko ng matino ang mga layunin ko sa opisina, pero sisikapin kong maging gising. Unahin natin doon. Inisip kong lumiban. Pero ayokong mantsahan ang aking napakahusay na record nitong buong siyam na buwan. Sa susunod na lang.

Ngapala, sa Miyerkules, darating ang Uncle ko mula sa US. Nosebleed moments nanaman ito dahil di siya marunong magtagalog. Buti na lang may trabaho ako. May excuse na hindi makasama sa mga gala niya. Hehehe

Nagmamahal,
Gillboard

PS.
Pasensya na, wala talaga akong maisulat ngayon. Siguro simula ng huling post ko, nakakalabing limang draft na ako. Ayokong magkwento tungkol sa pagiging kwentotero ko, o sa pagiging tigang, o sa kawalan ng love life o sex life o social life o kung anuman. Ihanap niyo naman ako ng inspirasyon magsulat oh. Please lang, maawa na kayo!!!