KWENTONG BAD DAYS

Mag-eemote lang ako ng konti. Di naman talaga ako emo ngayon. Marami naman magagandang nangyayari sa buhay ko ngayon pero gusto ko lang alalahanin ang mga araw na hindi ko makakalimutan. Hindi ito yung mga araw na sobrang saya ko. Eto yung mga sinasabi nating ‘worst days of our lives.’

Naisulat ko na ang ilang sa mga pinakananlulumong araw ng buhay ko. Gaya nung tinakbuhan ako ng date ko. Well, basically lahat ng disaster dates ko eh worst days of my life. Pero yung ilan sa ilalathala ko ngayon eh yung mga nakapagpa-emo sa akin ng sobrang tindi.

*************
UP DREAM
Filingero ako noong bata ako. At kahit na bagsak-bagsakan ako sa mga grades ko noong high school eh feeling matalino ako. Akala ko noon sisiw lang yung UPCAT. Yung kursong kinuha ko pa ay journalism. At dahil manunulat ako sa aming dyaryo sa paaralan, akala ko kaya kong ipasa ang test ng unibersidad na ito.

Akala ko’y nagsakripisyo din ako noong nilakad ko mula Ateneo sa Katipunan pabalik ng UP dahil naligaw ako at dahil sa sakripisyong iyon ay matatanggap ako. Ang lakas ng loob ko na matatanggap ako dun at hindi man lang ako nag-apply sa ibang pamantasan, doon lang at sa La Salle.

Pero mali lahat ng akala ko. Hindi pala ako matalino. Konti lang. Bumagsak ako. Hindi ako natanggap.

Ang sakit sakit sa ego. Feeling ko gumuho ang mga pangarap ko. Inisip ko baka maging isa akong tambay at palamunin sa kanto. Sobrang nadepress ako nang malaman ko ito. Kulang na lang maging suicidal ako.

Sa sobrang panlulumo ko nilagnat ako ng isang linggo. Namayat ako noong mga panahong iyon. Nilayo ng nanay ko ang kumot sa takot na ako’y magbigti bigla. Bawal ang kutsilyo sa bahay. Ewan ko ba, hindi naman nag-eexpect ang magulang ko na makakapasok ako dun, pero sobrang apektado ako.

Natakot lang siguro na hindi ako makakapagkolehiyo.

*************
NANG MAGPAALAM SI JOY
Ilang beses ko nang nabanggit sa blog na ito si Joy. Siya yung akala ko noon na the one. Siya yung nakawala. Yung kaibigang di pwedeng mahalin.

Noong mga panahong iyon patay na patay ako kay Joy. As in wala na akong ibang iniisip kundi siya. Walang ibang inaalala kundi siya. Walang ibang pinapansin kundi siya. At ang malala pa, eh sobrang close namin na magkaibigan. Bunso siya at only child ako, kaya parang kapatid na ang turing namin sa isa’t-isa.

Humingi ako kay Lord noon ng sign kung magiging kami ba. Sinagot naman niya kaagad. As in kinabukasan. At ang sagot niya ay isang malaking hindi.

Lumapit sa akin si Joy nun, excited na ibinalita sa akin na lilipat na siya ng programa sa kumpanya, at magiging pang-umaga na siya. Sobrang nawasak ang puso ko nun. Tag-ulan.

Sobrang emo ko noong araw na iyon. Yung tipong hinahayaan kong itago ng mga patak ng ulan ang luhang dumadaloy s aking mga mata. Iniyakan ko talaga siya ng sobra.

At kamalas-malasan pa eh nung itinulog ko sa fx ang aking kalungkutan, sinira ng ale ang moment ko. Ginising ako ng atribida dahil napapasandal na ang ulo ko sa balikat niya. Bwiset siya. Insensitive. Gurang.

*************
Hindi ko talaga malilimutan yung mga araw na iyon. Minsan pag inaalala ko siya, iniiyakan ko, pero madalas tinatawanan ko na lang.

Naaamaze lang ako, kasi tuwing binabalikan ko siya, naaalala ko na noong mga panahon na iyon, sobrang nag-aalala ako dahil pakiramdam ko ay hindi ako makakamove-on sa mga nangyayari sa akin. Akala ko dun matatapos ang buhay ko. Akala ko dun na nagtatapos ang lahat.

And then narerealize ko, nakamove-on ako. At nagpapasalamat ako, dahil kung gaano kabigat sa dibdib nung mga naranasan ko, mas marami pa rin ang mga maliligayang araw sa buhay ko.

Kayo, anong nangyari sa mga bad days ninyo?