PAPAPAPAPALAISIPAN

May lumapit sa aking isang kaibigan.

Iniwan ng kanyang kalandian.

Di niya masabi ang dahilan kasi hindi niya alam kung bakit siya hiniwalayan. Ginawa daw niya ang lahat para mapasaya si ex niya. Ibinuhos ang oras, ang pera ang lahat ng nararamdaman para ito'y maging maligaya. Tapos bigla na lang daw sasabihin sa kanyang ayaw na niya.

Alam ko itong mga bagay na ito ay balido. Tuwing nakikita ko sila nararamdaman ko namang totoo ang sinasabi ng kaibigan ko. Pero alam ko din na siya ay medyo selosa, mataray, competitive at overbearing. Mga katangiang pag nasobrahan ka ay iyong pagsasawaan.

Pero dahil siya ang iniwan, sa mga kwento niya siya ang naging biktima.

Napaisip ako, bakit kaya pagdating sa mga kwento ng hiwalayan kung sino ang nagkukwento siya palagi ang biktima? Palaging hindi siya ang may kasalanan?

Mahirap bang aminin na kaya di kayo nagkatuluyan ng mahal mo ay dahil sinakal mo ito? Na kaya laging maikli ang mga relasyon ninyo ay dahil may magpakita lang nang kaunting interes sa iyo ay pinapatulan mo agad ito? Na kaya wala talagang nakakatagal sa iyo ay dahil di lang pangit ang mukha mo, pati na ang ugali mo? Masakit ba sa pride sabihin na kaya ka iniwan ng syota mo ay dahil nahuli ka nitong nanloloko?

Kailangan ba lagi tayo ang biktima? Mahirap ba talagang tanggapin na minsan tayo ang may pagkukulang?

Bakit kaya mas madaling ibato ang sisi sa iba?

Wala lang. Naisip ko lang.