BAKIT NAGSUSULAT AKO

Medyo hindi na ako aktibo sa mundo ng pagsusulat. Hindi naman sa tinatamad ako, pero hindi pa ako masyado dinadapuan ng inspirasyon. Minsan iniisip ko kung panahon na ba para lisanin ang mundong ito.

Marami na akong nakilalang kaibigan. Naikwento ko na lahat ng nais kong ikwento. Busy na ang buhay pag-ibig ko. Wala na akong maisulat.

Pero pag binabalikan ko ang mga lumang post ko at nababasa ko ang mga kumentong gaya ng nasa ibaba, nagbabago isip ko. Mababaw man ang mga panulat ko meron pa rin naaapekto sa mga sinasabi ko.

Worth it magsulat sa tahanang ito.

*****************************

ayidnas said... i'm not really a bloggerbut as i am trying to find something in the web that could ease my pain of loosing my family i came across your blog entry about saying goodbye... It hurts... more than what i thought how it is that I know of when we talk about pain of letting go..I am very much inspired by you... who ever you are I thank you for this wonderful blogsite...now I am trying to make My own...

Like what you saidI quote"write to express, but not to impress"hope to hear it from you... Salamat kabayan!

ZsaZsa said... anyway, i was reading this at bloglines and in the middle of the text, i channeled the inner coniotic in me and i said to myself, "OMG! it's so nakakakilig naman! this Gilbert he's mahiyain pala."

nakakatuwa ang date mo, it's like something out of a teeny-bopper movie. yung mga kwentong first date ng dalawang hs student tapos ang tahimik, pero pag-uwi super kilig naman at hindi makatulog. whahaha. ayiiiiii!

Mugen said... Since isang pasasalamat entry ito, sasabihin ko sayo kung paano ko nahanap ang blog mo.

Naghahanap ako ng mga interesadong blog sa pinoyexchange minsan. Nagkataon naman na pinost mo yung link mo roon. Sa hindi ko mapaliwanag na dahilan, naaliw ako. Yung mga entry mo kasi light, tapos magkapareho pa tayo ng generation, tapos makwento ka sa nakaraan mo. Hayun, simula noon, araw araw na kita sinusundan.

Keep on writing. Maniwala ka man o sa hindi, nakikita ko sa iyo si Bob Ong. :D

UtakMunggo said... sa totoo lang napaluha ako sa kwento mong ito. napaka-vivid ng iyong paglalahad. at naiyak/naenjoy ako sa mga banat mo. siguro nga mas nagiging close ang mga anak sa kanilang mga magulang kapag nasa certain age na ang mga ito. siguro kasi mas madaling masakyan yung mga trip ng isa't isa sa buhay.

walang perpektong magulang. at ito ang lagi kong sinasabi sa sarili ko tuwing ako'y sumasablay sa napakapalpak kong role bilang ilaw (bumbilya) ng tahanan.

aba kinarir ko raw ang comment. sori naman. happy belated birthday sa mommy mo. God bless her.

gravity said... bow ako sayo! super keen observant ka haha. nakakatawa yung tungkol sa mga nagcocomment ng nice blog, pls visit mine. haha.

basta ako, super favorite ko blog mo. bukod sa halos magkaedad tayo, eh super idol kita sa lawak at astig mong mag-isip. Ü

write on Ü

Dylan Dimaubusan said... Nakakatuwa naman 'tong post na woh. Hindi ko alam kung isa ako sa mga babaeng mahahaba ang post, pero madalang lang ata akong magpost ng nobela - ang comment, nyahaha!

Anyways ito ang seryosong totoo, I'd have to agree with Mulong. Ang alam ko halos magkaedad lang tayo pero di ko alam kung nakaka-relate ka sa mga post ko, ako kasi madalas maka-relate sa pinagsususulat mo, kaya isa itong blog mo sa binabalik-balikan ko. Wala kasing halong kaplastikan at buhatan ng upuan.