NO MORE CHEESE!!!

At dahil magpapasko na at bagong sweldo ako... Ipopost ko ang mga bibilhin ko mamaya pagkatapos ng trabaho.

Kung nagtataka kayo, bakit ngayon lang ako sumuweldo, ito ay dahil sa kumpanyang pinagpepetiksan ko eh isang beses lang sa isang buwan kung kami ay pasahurin. Siyempre, buong isang buwan ang nakukuha namin. At dahil katapusan na ng taon, eh ang sahod namin ngayon eh may karagdagang something (wala bangag talaga ako, sorry).

Ang pinakahihintay ng karamihan ng nagtatrabaho sa call center bago sila lumayas sa kumpanya... ang 13th month pay!!!

Opo mga kaibigan, mayaman ako ngayon hanggang sa linggo kung kelan mauubos na lahat ng pera ko.

Alam ko na ang mga bibilhin ko, salamat at mas malaki sa inaasahan ko ang nakuha ko. Bagong sapatos, bala ng xbox at isa pang controller para naman kapag may bisita ako, hindi sila naglalaway sa tabi ko habang nanunuod ng mga linalaro ko. Yun nga lang, bibihira lang na may bumibisita sa bahay para maglaro. Tipong twice a year lang (pag birthday ko at pasko).

At dahil No More Cheese ang titulo ng artikulong ito, ikukuwento ko lang kung bakit nitong mga nakaraang mga araw eh medyo dinadapuan ako ng love bug. Ganito kasi yun, tuwing pumapasok ako sa trabaho, eh napapaligiran ako ng mga magkasintahan sa bus. Hindi yung pasweet na mga magdyowa kundi yung mga sobrang PDA na tipong minamanyak ang isa't-isa sa likod ng bus at sa harap ng mga nakakakita. Oo, nainggit ako... bwahahahaha. Sorry naman, tao lang.

Pero dahil nagkaroon na ulit ako ng bagong pinagkakaabalahan, nabaling na ang ADHD kong utak sa ibang bagay. Ngayon, hinahayaan ko ang migraine na dulot ng puyat at walang humpay na paglalaro ng xbox ang bumuo sa araw ko. Sa opisina, ito lang ang naiisip ko. Sa bus pauwi, ang kamay ko eh nakaporma na parang may hawak ako na controller, minsan may matching action pa na parang pumipindot pindot ako ng mga triggers at buttons. Adik na talaga ako. Ano ba gamot dito?

Pasensya na kung walang konek konek ang mga pinagsususulat ko ngayong araw. Masaya lang ako at may pera na ulit ako matapos ang ilang linggo. Mababayaran ko na rin ang katulong namin sa wakas!!! Hindi pa rin kasi ako sanay na buwanan ang sahod. Siguro sa susunod na taon ay ayos na ako. Baka may naipon nako by then... Yun ang pangako ko sa sarili ko para sa taong 2009. Kada sweldo may itatabi ako para ipunin. Hindi na ako bumabata, at kelangan ko nang may maipon.

Yaan niyo, sa susunod, mag-iisip na ako.