KWENTOTERO

Bilang parte ng aking mga anniversary posts ngayong buwan ng Nobyembre (salamat nga pala sa lahat ng mga bumati noong 4th year anniversary post ko... at sa mga hindi pa bumabati, huli na ang lahat di ko na tatanggapin ang mga bati ninyo... hahahaha), naisip kong magbahagi ng ilang sikreto tungkol sa mga nababasa ninyo. Yung mga fictional posts ko.

Unahin ko muna ang pagpapasalamat sa pagtangkilik sa mga kwentong fiction ko. Natutuwa ako't medyo maraming nakakaappreciate ng mga gawa ko, kahit pa merong mga isinusumpa ako dahil minsa'y naluha sila sa mga naisulat ko.

BATANG KWENTOTERO
Mahilig talaga ako sa mga kwento. Noong nag-aaral pa lamang ako, ang madalas na pinakamatataas na marka ko eh ang Wika at Panitikan at Literature. Best in Reading pa nga ako noong nasa Kinder ako, kaya pinanindigan ko na yung strengths ko. Wala akong pakialam kung pasang-awa ako sa math, science, PE at Arts, basta ba nasa line of 8 ang grades ko sa Literature at Filipino. Dahil sa totoo lang dun talaga ako nag-eexcel.

Sabi ng nanay ko, bata pa lang ako, mahilig na talaga ako gumawa ng kwento. Ginagawan ko ng sarili kong istorya si Donya Buding tuwing matutulog kami. Pati sarili ko, ginagawan ko ng kwento. Naaalala ko pa nga, noong pre-school ako paniwalang-paniwala ang mga kaklase ko na pangatlo ako sa limang magkakapatid kasi ang dami kong kwento noon tungkol sa bawat isa sa kanila, kahit minsan pa, nagkakamali ako sa mga pangalan nila. Noong hayskul pa nga, doon sa prediction ng mga kaklase ko sa yearbook namin, isa akong best selling author dahil ginawan ko yung klase namin ng epikong maaaring ihalintulad sa Ibong Adarna. Yun lang ang ginagawa ko kapag may typing class kami.

MATANDANG KWENTOTERO
Noong nasa kolehiyo at noong mga panahong wala pa akong trabaho, mayroon akong notebook kung saan ako nagsusulat ng mga kwento ko. Kwentong X-Men, Batman, kwentong comic book characters na inimbento ko, kwentong teleserye na pinagtripan ko (matatawa kayo kapag nabasa niyo yung mga alternate ending ng Mula Sa Puso, Esperanza at Villa Quintana). Lahat yun nakalathala sa mga luma kong notebook na hindi nasulatan.

Hindi ko alam kung bakit ito ang natripan ko. Pwede naman daw sports, libro, paggala, at gawaing teen-ager pero ang sumulat ng kwento ang naibigan ko. Sabi ng ilan kong kaklase, cool daw kahit may pagkaloser yung ginagawa ko. Kaya ipinagpatuloy ko.

INSPIRASYON NG KWENTOTERO
Sa maniwala kayo't sa hindi kadalasan ng mga kwentong nailalathala dito (at halos lahat ng mga nakasulat sa post ko) ay naisip ko habang ako'y nakaupo sa trono. Opo habang umeebak ako.

Ewan ko ba kung bakit ganun pero nagiging aktibo ang utak ko sa mga isusulat ko habang ako ay nakakulong sa banyo. Siguro dahil walang distraction na gumugulo sa train of thoughts ko. Yung mga pamatay kong linya (kung meron man), doon lahat nabubuo.

Minsan naman, naiisip kong gawan ng kwento yung mga bagay na nangyayari na napapansin ko sa paligid ko. Yung kwentong Lola ay hinango ko dun sa mag-inang nakasabay kong mag-almusal sa McDo noon. Ang saya saya kasi nila kaya inisip kong gawing miserable ang buhay nila. Ginawan ko ng kwento yung mga huling sandali bago bawian ng buhay yung pinsan ko. Ginawa kong mas detalyado yung kwentong Ondoy ng isang blogger na kaibigan ko. At ginawan ko ng posibleng kwento yung isang beses na may kumausap sa akin sa fx noon.

Sadyang malikot talaga ang utak ko.

************
Maraming salamat nga pala doon sa nagnominate sa akin bilang Filipino Blogger of the Week sa isang sikat na blog. Pasensya na kung hindi ako aktibo kung mangampanya para manalo. Ako nama'y ok lang na mapansin kahit hindi manalo. Naaappreciate ko ito, pero isang simpleng blogero lang naman ako na nagkukwento ng mga iniisip ko.

Bonus na lang sa akin kung may matawa, humanga, o magnominate sa akin sa mga parangal na gaya nito.

Gayunpaman, maraming salamat sa pagpansin, pagdalaw at pagbalik sa mumunting tahanan ko.