EPIC FAIL: KWENTONG KRAS

Ang isip ko'y nalilito ngayon, merong dalawang ideya na nagnanais lumabas sa utak ko, at gustong maitala dito sa blog ko. Kung nabasa ninyo ang titulo, malamang alam ninyo kung sino yung nanalo sa dalawa.

Normal lang naman sa isang tao ang magkakras (o crush kung magpapakacoño ka), minsan sila yung nagiging inspirasyon nating pumasok sa eskwela, o sa trabaho. Sila yung minsan dahilan kung bakit tayo gumigising ng may ngiti sa mukha. Minsan din, sila ang naiisip natin tuwing tayo'y nagba- balot ng regalo. Iniimagine natin minsan kung ano ang magiging tunog ng pangalan nila na kakabit ang apelyido natin (kung sa babae nakakabit yung apelyido nila sa pangalan ninyo).

Marami na akong naging mga kras sa buhay ko. Kung ililista ko lahat malamang kulang ang isang post.. scratch that, kulang ang blog na ito para maisulat lahat ng mga pinagnasa.. este kinagiliwan ko. Ganun kadami ang mga hinangaan ko. Ganun ako kababaw.

Pero kung gaano kabilis ako malibu... humanga.. ganun din kabilis yun mawala. Hindi ako stalker. Hindi ako mabilis maobsess. at hindi rin ako adik. Kung nagtataka kayo bakit hanggang ngayon single ako... malamang dulot yun ng karma sa mga pinaggagagawa ko sa buhay ko... Read on...

SI THURSDAY
Noong nasa kolehiyo pa ako, sobrang late sa gabi ang uwian ko... Di naman talaga late, alas-9, pero para sa isang nerd na kagaya ko, late na yun dahil di nako nakakapanuod ng mga paborito kong palabas sa tv. Mabalik tayo sa kwento... noong 4th year ako, may isang sem na isa lang ang subject ko sa buong araw at maaga akong umuuwi. At dahil may pagkaloser ako kung minsan, hindi na ako tumatambay sa school at diretso uwi ako agad.

Dun ko nakilala si Thursday. Kavillage ko siya. Thursday ang tawag ko sa kanya dahil tuwing araw na iyon ko lang nakakasabay sa pila ng fx at nakakasabay siya umuwi. Talagang nung nakita ko siya nung una, nagfull stalker mode ako. Di ko talaga tinigilan yung village namin, tuwing weekend, nababike ako sa village sa pagnanais na makita ko siya. Nagtagumpay naman ako, isang beses nakasalubong ko siya habang nagiiscooter siya.

Ano ba meron kay Thursday? Wala naman, feeling ko kasi perpekto siya para sakin. Mas matangkad pa nga ata yun, parang model. Meron nga lang siyang isang kapansin-pansin na nunal sa kanyang pisngi. Pero ayus lang, di iyon distracting para sa akin. Kras ko pa rin siya.

Sobrang madalas kami magkasabay ni Thursday na minsan nginingitian na namin ang isa't-isa pag nagkakasabay kami sa FX pauwi. Pero sa loob ng 2 buwan na nagkakasabay kami, ni minsan hindi pa kami nag-usap. Hindi ko pa naririnig ang boses niya. Hanggang nung isang gabi... Hindi Huwebes pero nakasabay ko siya. Medyo late na nun at hindi puno yung sasakyan.

Kaming dalawa lang yung tao dun sa likod. At dahil parang magkakilala na, madalas magkrus ang aming mga tingin. Ngiti dito, iwas tingin dyan. Pero hindi kami nag-uusap. Hindi ko minanyak si Thursday. Mga lopsided grin lang ang ibinabato namin sa isa't isa. Hanggang magring ang phone niya. Nanay niya ata, pinauuwi na siya. Yung mga iniimagine kong buhay namin pag naging kami, bigla na lang naglaho. KABOSES NIYA SI MAHAL!!! Naisip ko pano pag naglalaro na kami sa kwartong walang ilaw, boses lang niya maririnig ko... Parang pumatol ako sa unano... Naisip ko, paanong sa tangkad at ganda niyang iyon, eh nagawa niyang maging kaboses eh isang napakaliit na babae.

SI PEANUT AT MIMI
Naikwento ko na sa inyo noong nakaraan ang Love Triangle namin ni Peanut at Mimi. Grade 3 ako noon, nang makilala ko silang dalawa. Kaschool bus ko sila. Magkapatid na Paulinian, parehong maganda, parehong malandi.

Alam niyo naman ang mga pakialamerong bakla sa schoolbus, mahilig magpares ng mga kaschoolbus. Fortunately for me, ako yung natripan nilang ipares kay Mimi. Kasing edad ko kasi sya at kaparehong Grade 3, habang si Peanut ay Grade 5. Hindi namen parehong gusto ang isa't isa dahil una, iba yung kras ni Mimi, at ang sakin naman eh yung ate niya.

Hindi talaga kami magkasundo ni Mimi, minsan pag kaming dalawa lang ang naiiwas sa service, tahimik talaga ang paligid. At nasa magkabilang dulo kami nakaupo. Siya, naglalaro ng stickerbook niya, habang ako... natutulog. Tampulan kaming dalawa madalas nga ng tuksuhan dahil pareho naming ayaw ang isa't isa. Parang yung mga umpisa ng mga romcom na tagalog lang. Pero wala talaga.

Isang maulan na hapon, medyo naistuck kaming lahat sa gitna ng Sucat dahil baha. Napagtripan nanaman kami ng mga pasaway na kasabay. Laglagan daw ng kras. Totohanan. Walang istiran. Sa isip ko, eto na ang pagkakataon na tigilan na kaming tuksuhing dalawa, dahil nararamdaman kong namumuo na yung poot ni Mimi sa akin. Kaya nung dumating na sa akin yung pagkakataong umamin, sinabi ko yung pangalan ng ate niya... si Peanut!!! Naghiyawan ang mga baklang kaskulbus. Napikon yung magkapatid. Sa isip ko.. sa wakas tapos na ang panunukso, bagong kalove team na ito... at hindi na sa babaeng ayaw ko.

Pero hindi rin nangyari yung pinapangarap ko. Kasi kinabukasan, iba na yung schoolbus na sumundo kina Peanut at Mimi.

**********
Dalawa lang muna, para hindi ako maubusan nang maikukwento. Marami pang ibang nagdaan sa aking paningin. May ibang kras lang talaga, merong naging infatuation, may isang naobsess ako, at meron din namang mga naging tunay na kaibigan ko.

Bakit nga ba nagpapakasenti ako ngayon? Di ko alam, pero siguro kasi 2 araw ko nang nakakasakay sa aking pag-uwi yung bagong apple of the eye ko... Insert devilish grin!!!